W pierwszym wpisie na blogu napisałam w uproszczeniu moje tłumaczenie czym jest ideał osobisty. Myślę, że przyszedł czas na jakiś mały szkic teoretyczny. Zagadnienie ideału osobistego jest obszerne dlatego postaram się dozować je po kawałeczku. Poniższy tekst pochodzi z mojej pracy dyplomowej "Środki ascetyczne w Ruchu Szensztackim". Zaczniemy od definicji.
Ks. Józef Kentenich opisał ideał osobisty trzema definicjami:
- filozoficzną,
- psychologiczną,
- teologiczną.
W aspekcie filozoficznym ideał to idea exemplaris in mente divina prae existens. Oznacza to, że każdy człowiek został zrodzony w myśli Boga zgodnie z istniejącą od wieków praideą. W ideale osobistym człowiek znajduje Boży zamysł własnego życia i działania.
W ujęciu psychologicznym ideał osobisty to najgłębsze „ja” człowieka, na które składają się jego popędy, namiętności, pragnienia. Te wrodzone skłonności zostały zamierzone przez Boga i są Jego darem dla człowieka. Nadają one osobowości charakterystyczne cechy, związane z temperamentem i podświadomością. Mają też wpływ na kształt duszy i dlatego dobrze rozeznane, odkryte i odpowiednio pielęgnowane prowadzą człowieka do wewnętrznej integracji osobowości.
W myśl definicji teologicznej ideał osobisty jest oryginalnym odbiciem oraz naśladowaniem doskonałości Boga. Wyraża się on w naśladowaniu Chrystusa. Ten wymiar ideału osobistego przenika wszystkie sfery osobowości człowieka, porządkując je poprzez element duchowy.
